Afraid to move on. cz.10

#oczami Louisa#
Poszedłem do pokoju Hazzy. Dziwiło mnie jego zachowanie. Było...takie dziecinne. W ogóle nie w stylu Harrego. Wszedłem do środka tak jak zwykle, czyli bez pukania. Mój przyjaciel siedział na podłodze, opierając się o łóżko. W uszach miał słuchawki. Nie słyszał co do niego mówiłem. Dopiero, gdy zabrałem mu iPoda, powiedział oburzony:
- Oddaj go!
- Nie. Nie oddam dopóki mi nie powiesz, o co chodzi - oznajmiłem.
- Co mam Ci niby powiedzieć? - spytał.
- Wszystko. Co się dzieje?
- Nic się nie dzieje. Jest na prawdę...spoko...
- Jasne... - usiadłem obok niego. - Harry, przecież wiesz, że mi możesz zaufać.
- Właśnie ostatnio nie mogę... Czuję, że straciłem najlepszych przyjaciół jakich kiedykolwiek miałem...
- Przecież nadaj jesteśmy przyjaciółmi.
- No niby tak, ale już praktycznie w ogóle nie gadamy. Nie wychodzimy z chłopakami. Olewasz nas, wiesz?
- Wcale was nie olewam...
- Nie wcale... Nie straciliśmy tylko ciebie... Straciłem też Darcy... Tylko dlatego, że się w sobie zakochaliście.
- Harry... To nie ma nic do rzeczy. Nadal będziecie się przyjaźnić, to nie robi żadnej różnicy.
- Po prostu jestem zazdrosny... Kiedyś miałem ją tylko dla siebie. Mogłem z nią porozmawiać kiedy i o czym tylko chciałem, a teraz? Wszystko się zmieni - oznajmił.
- Haz, ale nic się nie zmieni. To, że jestem z Darcy nie znaczy, że ona Cię przekreśliła... Nadal jesteś dla niej bardzo ważny. Ona się o Ciebie martwi...
- Czemu? - pomachałem lewą ręką. - Aaa... Miałem gorszy dzień...
- Ale to nie oznacza, że masz się ciąć, przecież mogłeś z nami pogadać...
Harry nie odpowiedział. Wiem, że było mu głupio. Ale to Haz, on by się do tego nie przyznał. Mi też zrobiło się głupio. Trochę zaniedbałem naszą przyjaźń. Zaniedbałem cały zespół...
- Idę do Darcy, muszę z nią pogadać - oznajmił.
Zostałem sam w pokoju. Cieszyłem się, że sprawy potoczyły się w ten, a nie inny sposób.

__________________________________
 Patusia