Afraid to move on. cz.23

Dotarłem do swojego pokoju. Rzuciłem się na łóżko. Leżałem bez ruchu, po czym gwałtownie chwyciłem po telefon. Trzymając go w prawej dłoni zastanawiałem się, o co spytać Darcy. Stwierdziłem, że nie ma sensu ukrywać prawdy. Dość dłuższą chwilę wahałem się, ale w końcu zebrałem się na odwagę. Wybrałem jej numer i wcisnąłem zieloną słuchawkę. Kolejne sygnały, a ona nie odbierała. Spróbowałem jeszcze raz. Znowu nic. Jeszcze raz. Odebrała dziesięć minut później.
- Lou, rozmawialiśmy godzinę temu... - oznajmiła.
- Darcy, wiem wszystko. Mogłaś mi powiedzieć. Przecież to nic takiego - stwierdziłem. - Nie miałaś się czego bać, rozumiem.
- Mówisz o Jake'u? W sumie już się pozbierałam. Zrozumiałam, że tak naprawdę to...ciebie kocham. Tylko ciebie.
- To dobrze, że nie mam już rywala - powiedziałem, aby trochę rozładować atmosferę, która w dalszym ciągu była napięta.
W tle usłyszałem wołanie jakiegoś chłopaka:
- Ej, Darcy! Idziesz z nami?
- Kto to? - spytałem.
- Kumple Jake'a... - wyraźnie posmutniała.
- Co od ciebie chcą?
- Jake chyba myśli, że znowu będziemy razem i wysługuje się swoimi kolegami...
- Pamiętaj, że masz mnie. Kocham Cię.
- Muszę kończyć... Idę z dziewczynami do kina. Tęsknię za tobą.
- Ja też. Wróć jak najszybciej.
- Dobra, pa - rozłączyła się.
Wróciłem do kuchni, w której nadal siedział Harry. Mimo tak późnej godziny, czytał gazetę, podjadając cukierki, które leżały na stole. Co chwilę odgarniał włosy, które wpadały mu do oczu. Usiadłem na przeciwko niego. Trzęsły mi się ręce. Postanowiłem powiedzieć to, co miałem do powiedzenia, bez zbędnego owijania w bawełnę.
- Wyjeżdżam - oznajmiłem stanowczo. Po między nami znów nastała ta martwa cisza.

______________________________________
Ludziska, teraz trzymajcie taką tam króciutką część. Później wstawię kolejną, tym razem dłuższą część.
Mam jeszcze jedną prośbę : każdy kto ma Facebook'a, loguje się, wchodzi na tę stronkę: Imaginy One Direction i klika `Lubię to`. Z góry dziękuję! <3

Patusia . ; *